یک:
بی روز
و در تاریکی با شمع!
میان خنده های نمی دانم از کوچه و هرچه درد
از باورم ...تقویمم می گذرد!
انتهای همین ماه
طولانی ترین شب سال هم خواهد گذشت....وفردا
چرا باید دوباره ؛ بی روز ...
درتاریکی باشمع ... باشم؟!
دو:
بافتنی که از یادم رفت...
شعرهم از یادم رفت ...
قلم از یادم رفت...
نام پدرم ...
سن ام ...
ورفتم!
از سرزمین فراموش کننده گان
از سرزمین فراموشی
نایستاده قلبم ...
از داخل چشمانم ؛ چنانکه میمیردم!
دیدم ؛ همگان...
می گریستند ...
" عشق گفت: حیف ؛ فراموشی گرفت !
حیف!دیدار ها حیف شد !
دیگر نیامدم!!!
زمان نبود!
راه نبود!
سرما بود!
واقعیت بود ...
و پدرهم نداشت . مادرش هم ... "
میمردم که دیدم!
" می فهمم " و " فهمیدن" ... " فراموشی " نبود!
سه:
چنانکه اشکها میان دستهایت رسد می کنند...
مثل مو؛ بباف؛ بباف ؛ بباف!
اشکهایت را بینداز دور گردنت...
در ائیینه ها خیال کن...
چه زیبا شدی!
دستهایت خواهند گفت ...
اگر چه تو ...
زبان گفتن نداشته باشی!
چهار:
می روم از عشق تو از هرچه مدرسه ...
برگردم از سواد
نخوانم ...نام تو ...
یا علی و یا علی و یاعلی ...
پنج:
من روی دستهای پائیز مانده ام!
در حنجره ی " شهرام "!
آن قدر که ؛ قلب دراین شهر از بین رفت!
عشق را بوسیدم و فرستادمش خارج!
ماندم تا درشاعرانه ترین مرگ ها ...
بازهم خواب " حافظ " را ببینم
و
" شیراز" که هرگز نرفتم!
شش:
مزار شش گوشه ات را یاحسین(ع) فرصت نیست...
برای آمدنم ؛ یا حسین(ع)؛ جانم کو؟
هفت:
به من نمی اید که دنیا را طنز ببینم ؛ کلا ادم غصه خور ؛ گریه کن و درمانده ای هستم!
با این حال شما را دعوت به چند داستانک کوتاه می کنم ؛ شاید مرا که می شناسید ؛ فردا صبح یا
هفته آینده که همدیگر را دیدیم ؛ بخندید و بالفظی که می دانید علاقه مندم" بانوی فرهیخته"
چطوری؟ صدایم کنید!!!
یک:
چند هفته پیش در رستوران قدیمی و مشهور " همسفر" مشغول خوردن ناهار درسرمایی زیاد و نمی دانم چقدر بودم!
درفضای باز و کنار نرده ها نشسته و چشم هایم رو به در آشپزخانه بود تا سوپ گرم هم بیاید!
ناگهان ؛ احساس خوبی از پای راستم به قلبم منتقل شد ؛ انگار شوفاژ یا بخاری یا سشوار داشت
پاهایم را گرم می کرد !
رو به دخترم گفتم:وای!چه حس خوبی!از ابتکار فضای باز رستوران خشم اومد!انگار برای پای سرد
مسافران فکرهای خوبی کرده اند!
دخترم باتعجب به من نگاه کرد و گفت:
مامان جان آن طرف و این طرف نرده ها هیچ چی نیست؛ این جا حریم رودخانه ست !
همسرم سریع به پائین و زیر پاهای من نگاه کرد؛ عجبا از این همه مثبت اندیشی !
بله؛ یک گربه بزرگ و تپل نارنجی خوشگل ارام و باور نکردنی به پای راست من چسبیده بود و حاضر
نبود پای راست مرا با خوشمزه ترین کباب های جهان هم رها کند...
من جیغ کشیدم!راستی که چه دنیائی شده؛ آدم حواسش نباشد ؛ گربه هاهم خیال می کنند ....
دو:
سه روز بعد ؛ غروب از " امیر و سام" قلوه خریده بودم و داشتم می دویدم تا برسم ؛ فر را روشن کنم
و بپزمشان ...
که اتفاق افتاد!
یک گربه سیاه زیبا با چشم هایی نافذ دنبالم افتاد!
عین پسرهای قدیم سمج بود!
یک عدد پسته شور از جیبم در اوردم و درتصوری اشتباه گفتم: بفرمائید!
نگو ...گربه ها پسته نمی خورند!
تا نزدیکی منزل درعملیات تعقیب و گریز گربه خان تشریف آوردند و بی حد سماجتشان باعث شد
اصلا فراموش کنم ؛ عامل اصلی تشریف فرمائی تادرب منزل قلوه ها بود...
مجال داد؟ اصلا فراموش کردم ؛ قلوه خریدم!
جل الخالق!
سه:
سه روز بعد دریک روز غمگین پائیزی دوباره اتفاق افتاد!
بی حوصله درکافه " رئیس" زیر کارتون " تن تن و میلو" منتظر یک عدد ساندویچ مرغ بودم که ...
بیشعور ترین گربه جهان یک ایشان هم خوشگل ؛ تپل و ناز بود سرش را انداخت پائین و کاملا ازاد ؛
انگار که جائی دیگر برای نشستن یا خوابیدن نباشد ؛ امد و زیر پای من ولو شد!
این بارداد زدم!
کافه چی آمد و گفت: خانم متاسفم!گفتم تورو خدا این خوش تیپ قدیم رو از من جدا کنید ...
بهر حال دویدند و برای جناب گربه خان شیر داغ آوردند تامن راحت بتوان ساندویچ مرغم را کوفت کنم!
هنوز ساندویچ مرغ به دستم نرسیده؛ ایشان دوباره شیر داغ را رها و به سمت من دوان دوان ...
خانم های جوان فداکار مهربان سریع به داد من رسیدند و تا من به سمت خودرو فرار کنم ؛ گربه
سیاه را بغل کرده و ناز فرمودند!
" ممنون" " تشکر"
خدا پدرشان را بیامرزد!
چه خبر شده واقعا؟ که گربه ها حس پسرهای قدیم را گرفته اند/
جل الخالق!
چهار:
ای نازنین!
چقدر پیر شدیم؟
افسوس که خود را آن سوسک پیف پاف خورده قدیمی فرض می کنم که درعادت دیرین به مواد زیان
آور سمی کشنده!هنوز هم به مرگ خود( در آینده ای دور)!با دمپائی پلاستیکی فکر می کند!
بهر حال هر موجودی کلاسی دارد!و دراندیشه های کلاسیک سوسک هاهم؛ لاکچری ؛ فوق لاکچری
اهمیت دارد...
دمپائی پلاستیکی قهوه ای توالتی ؛ از زمان قدیم ؛ خیلی قدیم ؛ خیلی خیلی قدیم !
و شما جوان ها چه می دانید الان من چه می گویم...
هشت:
اشک های من بیرون نمی ریزد!
غم درون من در شعله های سرکش ؛ لیلا ی قدیم را کشته و فاتحانه برمزار لیلای جدید می خندد!
تو بخند ؛ تو لبخند بزن؛ تو شاد باش ؛ تو اینده باش ؛ تو امیدوار باش ؛ تو ادم خودت باش ؛ تو خودت
باش!
می دانی که فرزند دشمن آدم است؟ می دانی که فرزند دلواپسی آدم است؟ میدانی فرزند درون درون آدم است؟
فرزندم!
دراین جهان که وسعتش دیگر آن انسان های سابق نیست ؛ از درون مادرت که مرد!
شاد باش ؛ شاد باش ؛ شاد باش و متولد شو...
نه:
تشکر از همه