یک/
درمیان کوچه های شاد بهاری
دلم نمی آید ...
درخانه غم؛ این پاو آن پا می کنم
نمی روم!
مگر نسیم ؛ یاباران
که دلم را به تقسیم مساوی باید...
نمی روم!
اگر غم بیاید
که می اید
خودش باشادی می اید
که
چشم های ؛ مرا اشک بار ببیند!
واز قلب ؛ بخندد!
دو/
سوار دوش تو؛ از لجظه های تلخ گذشت
ثانیه ای
چه خوب بود که
باور داشتمت
عشق
که بازهم دیدار ممکن خواهد بود
برای من که
درون خویش را خاموش نمی کنم
تو؛ همان ؛ همان؛ همانی
که خواهی بود!
سه/
کاشان
روی بام های قدیمی
سر به آسمان
نسیم!
نزدیک زمزمه ی آب ؛ فواره
چه عبادت است
اگر به یادخدا؛ ستایش ستارگان کنی!
و
ساکت
از دور دعای بقیه را بشنوی
قلبم به هیچ کاشان خوش نمی شود!!!
جز خدای
که خوب است راه خود را گم کنی
و از جنگل به کویر ؛ دویده باشی!!!
چهار/
دامن گل گلی ام را
پیراهن آبی قدیمم را
شلوار مشکی خوبم را بخشیدم!
همان شد که تو رفتی
و
برای من
طرح سیب ؛ شکوفه؛ لیوان؛ پیراهن خریدی!
چه اسباب ذهن تو
پلنگ نبود!
شاعرانه ؛ میان طرح سیب و شکوفه و لیوان...
عشق را چشیدم
من ؛ سخاوتمندانه کهنه ها را بخشیدم
و تو ؛ طرح نوین دیگری!
پنج/
من شاعر نمی شوم!
تا چشمان فریبنده ات هست
میان چشمان شاخه نبات
اگر دیگر حافظ نباشد!
من شاعر نمی شوم!
که از میان قلمم ؛ زمستان است؛ بجوشد!
کجاست؟ جادوی من ...
اگر بتوانم به اقتصاد خرد جامعه
خون شعر تزریق کنم
من؛ شاعر نمی شوم!
شش/
مزار شش گوشه ات را یاحسین(ع) خریدارم
اگر که قیمت آن مبتلا شدن باشد ...
هفت/
چه شب های دردآور و پررنجی ست که علی (ع) را کشتند.
کشتند اگر چه شد که انگار زنده است!
می پرسیم ازخود؛ بپرسیم که پاسخش عالی ست, دیگر کو که علی (ع) تکرار شود.
این شب ها همدیگر را دعا کنیم ؛ حس غریبی ست که دعای هم درحال هم تاثیر دارد.
تاثیر دارد
بجنگیم با خفت وخست دردعا که روح عالی ما رو به تعالی دارد ...
والسلام