یک/
چون کاغذ مچاله شده
چون خطوط پیاپی روی کاغذ
چون رنگ جوهر قرمز روی کاغذ سفید
به زندگی نگاه می کنی
که دستی فراتر از ناچار می آید
ودر انتخاب کاغذ سفید دیگر ؛ مچاله اش می کند
نگاه تو مرگ آورتر از واقعیتی ست؛ که هست!
دو/
پیراهن آبی ات را نپوش
همان که پوشیده بودی و رنگ آسمان پرید
و رنگ دریا پرید
و رنگ چشم های من پرید
ضعف می کنم
از درون کاسته شده از روجم ؛ که می رود سمت بالا
و هیچ کس نیست
که دستم را بگیرد و بنشاند ویک چای نبات بگذارد مقابلم!
پیراهن آبی ات را نپوش!
سه/
متن نامه های تورا اشکهایم ترجمه می کنند
جدائی ؛ جدائی ؛ جدائی
انگار خودت هم به نوشتن به زبان دیگر؛ باور نداری
که بارها نوشته ای
چشمم کور
اگر تورا دوست داشته ام
به هرزبان و گفته ام .
آنقدر که می فهممت : برو!
عشق همین است
نوشتن به زبان رسیدن و جدائی به زبان رفتن ...
چهار/
بیدارم کن از خوابی که دیده ام
و تو
و تو
با کفش های قهوه ای تیره
روی شن های ساحل
سنگین به سمت دریا ؛ می رفتی
دریا خانه تو نیست
دریا دفتر کار تو نیست
بیدارم کن از خوابی که دیده ام
که هیچ دنیای بی انتهائی نیست
که تو کفش هایت را بپوشی و بروی
نه دریا
نه صحرا
نه آسمان
بیدارم کن
پنج/
بشکنم دیوار دل را تا بیایم سمت تو
سمت تو حتی نباشد سد؛ میان ما دلی
شش/
مزار شش گوشه ات را یاحسین(ع) به حرمت عشق
آمدم با اشک و روضه از مدینه با رضا(ع)
..........................................................
ارادتمند؛ به امید روزهای عالی
